اشعار

از جـلـوۀ جـمـال تو بـاران درسـت شد           از خشم تو، جلال تو، طوفان درست شد

تـه مـانــده گِــل تـو شـده ابــتــدای مـن           از خاک تو حـقـیـقـتِ انسان درست شد

ما جمله نیـست ها و عـدم ها و سـایـه ها           روح تو تا دمید به تن، جان درست شد

وقـتی نـقـاب از رخ تـو بـر کـنـار شـد           صد ها هـزار واله و حیران درست شد

حتی رسالت نـبـوی بی تو ناقـص است           روز غـدیـر مـعـنـی ایـمان درست شـد

عشق تو آتش است، من آتش پرست عشق           از شعله های عشق تو سلمان درست شد

تـو مـهـربـان تـریـن پــدر امــتـی و بـا           نان پختن تو وضع یـتـیـمان درست شد

تاریخ شاهد است وقت گرفتاری رسول           کار نشد به ذکـر عـلی جـان درست شد

یک قطره از وضوی تو تا بر زمین چکید           مُشک و گلاب قمصر کاشان درست شد

عرش خدا که روی زمین جلوه ای نداشت           تا در نجـف برای تو ایـوان درست شد

با حُب و عشق و مهر به اولاد بوتراب           خـاک تـمـام مـردم ایــران درسـت شـد

مـا را نـوشتـه انـد به پـای تـو از ازل            خـلـقـت تـمـام، بوده بـرای تو از ازل

ابلیـس بوده و ز جـنان رانده می شود            هر کس نکرد سجده برای تو از ازل

آدم بـهـانه بود تو مـقـصود سـجـده ای            حـق بـوده در مـدار ولای تـو از ازل

مشکل گشای آدم و جبریل و نور، تو            عیـن اجـابـت است دعـای تو از ازل

پیوند خورده است به هم این دو حادثه            معراج مصطفی و صـدای تو از ازل

تنها خلیفه ای که به بت سجده ای نکرد            تو بـنده ای و اوست خـدای تو از ازل

هر کس که زیر سایۀ تو بود، بنده شد            کهـف هـدایت است عبـای تو از ازل

بی جمالت خبر از دل، اثر ازعشق نبود            تا خداوند علی گفت و تو را خلق نمود

در دل کعبه نشستی و دلـش روشن شد            کعبه حـاجـی شد و آمـادۀ چرخـیدن شد

بی سبب نیست که در قلب همه جا داری            "آنچه خوبان همه دارند تو تنها داری"

بی سبب نیست که آرام و قرار همه‌ای            پــدر خــاکــی و آرام دل فـــاطــمــه‌ای

باز شد کـعـبـه دلش از لب خـندان شما            سیـنـه چـاکی چه می‌آید به محـبّان شما

کعبه یک سنگ نشان، بود تو جانش دادی            قلب این سنگ نشان را تو نشانش دادی

سـاغـر عـشـق به دست تو فـقـط می‌آید            هر که عاشق شده پـای تو وسط می‌آید

اهـل تـوحید همان حـلـقـۀ مستان تـوأنـد            این جـمـاعـت همه الله پـرستـان تـوأنـد

محـو در نقـش جهانـم، نجـف آبـادم کن            پاک کن نـقش جهـان ازدل و آزادم کن

دارد دلـم هـوای تو یا مـرتـضی عـلی            دنـیـای من فـدای تو یا مرتضی عـلی

اسلام من تو هستی و این است باورم            دین نیست جز ولای تو یا مرتضی علی

از هر چه خیر هست در عالم‌‌ نوشته اند            اول فـقـط برای تو یا مـرتضی عـلـی

پیغمبران حق همه رفتند صف به صف            دنـبـال رد پـای تو یا مـرتـضی عـلـی

جنّت برای شیـعـه تو یک بهـانه است            بیند مگر صفـای تو یا مرتضی عـلی

لا سیف لا فـتی فـقـط انـدازۀ تو هست            مـداح تو خـدای تو یا مرتـضـی عـلی

خیبر نشان کوچکی از قـدرت تو بود            تاریـخ مبـتـلای تو یا مـرتـضی عـلـی

پیـچـیـد قلعه دور سـر مـرهـب یـهـود            از سمت ضربه های تو یا مرتضی علی

مـهـلـت نـداد بــرق دم ذوالـفــقـار تـو            برخصم بی حیای تو یا مرتضی علی

ﻭﺍﮊﻩ ﺑﺮﺍﯼ ﻭﺻﻒ ﺗﻮ تطهیر ﻣﯽ ﺷﻮﺩ            ﻭﻗﺘﯽ که ﻣﺎﻩ ﺭﻭﯼ ﺗﻮ ﺗﻌـﺒﯿﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ

ﻗـﺮﺁﻥ ﺑـﺮﺍﯼ ﻣـﺪﺡ ﺗﻮ ﮔـﻔﺘﻪ ﺳﺖ ﺇﻧّـﻤﺎ            ﺟﺰ ﺗﻮ ﻧﺒﺄ ﺑﮕﻮ ﺑﻪ ﮐﻪ ﺗﻔﺴﯿﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ؟

ﺁﻗﺎ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻮ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﺆﻣﻨـﻮﻥ ﺷﻮﺩ؟            ﻭﺍﻟﺸﻤﺲ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ، ﺑﻪ ﭼﻪ ﺗﻌﺒﯿﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ؟

ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺁﻧﮑﻪ با تو به افلاک می رود            ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﯽ ﺗﻮ ﺯﻣﯿﻦ ﮔﯿﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ

ﺧﻮﺵ ﺑﺨﺖ ﺗﺮ ﮐﺴﯽ، ﮐﻪ ﺑﺎ اشک عشق تو            نم نم به پـای بیرق تان ﭘـﯿـﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ

ﺍﯾﻦ ﻧﺎﻡ ﺗﻮﺳﺖ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﻗﻠﺐ ﻣﻦ ﻋﻠﯽ            ﺑﺎ ﻫﺮ ﺗﭙﺶ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺗﮑﺜﯿﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ

ﺍﯾﻦ ﺫﮐﺮ مرتضی ﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻂ فاطمی            ﺑﺮ ﺑـﺎﺯﻭﯼ ﻣﻼ‌ﺋﮑـﻪ ﺗﺤـﺮﯾـﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ

وقتی که تیغ بر کـف تو بوسه میزند            کـار خـدا بـه بـه و تکـبــیـر ﻣﯽ ﺷﻮﺩ

ﭼـﻮﻥ ﺧـﺎﻧــﻮﺍﺩﮔـﯽ؛ ﺍﺳـﺪ ﺍﻟﻠﻪ ﻏـﺎﻟـﺒـﯿـﺪ            ﻋﺒﺎﺱ ﻫﻢ ﺷﺒﯿﻪ ﺧﻮﺩﺗﺖ ﺷﯿﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ

گفتی فَـمَـن یَـمُت یَـرنی مرگ من بیا            دارد زمـان دیــدنـتـان دیـر ﻣـﯽ ﺷـﻮﺩ

دلـی که خـانـه مـولا شـود حـرم گردد           کز احترام عـلـی کـعـبه محـتـرم گردد

مـن از شکـستـن دیـوار کعـبـه دانـستم           که هر کجا که علی پا نهد حـرم گردد

هنوز روز خوش دشمن است تا آن روز           که ذوالفـقـار زبـان عـلـی دو دم گـردد

دلـی که جام بلا را کشیده تا خط جور           چـه احـتـیاج که دنـبـال جـام جـم گردد

قبول خاطر خون خدا شدن شرط است           نه هرکه مرثیه‌ای ساخت محتشم گردد

نه هر که کشته شود می‌توان شهیدش گفت           نه هر سری که به نی می‌رود علم گردد

حـدیث عـشق و وفـا نـاسروده می‌ماند           مگـر که دست عـلـمـدار ما قـلم گـردد

هنوز شعله‌ور از خیمه‌های عاشوراست           ز شـور شـیــونـی دل مـبـاد کـم گـردد

بی تو تـاریخ به تـاریکیِ شـب می ماند            روشنی نقطه بی اصل و نصب می ماند

چشم پوشیدن از نام شما بی خردی ست            بی وجود تو چه فخری به عرب می ماند

دین به دنبال تو از صبح تولد می گشت            دیـنِ بـی تـو ز خـداونـد عـقـب می ماند

عین واحد به چهـل جـلـوۀ خود تـابیدی            قـلم از کـار تو انگـشت به لب می ماند

ذوالـفـقـار تـو خـدا را به ستـایـش آورد            جبرییل از ضرباتت به عجـب می ماند

ذولفقار است و یا صاعقه باریـدن کرد            حرکت ضربت تیغت به رطب می ماند

روز خیبر که درِ قلعه به دستت چرخید            همه گفـتند که کـار تو به رب می مـاند

پیـغـمـبـران عـرش نـشین در تحـیـُرند            بر ساحتِ مقـام شما غـبطه می خورند

نـوح نـبـی بـرایِ مـدارایِ سـرنـوشت            بر بادبانِ کشتیِ خود «یاعـلی» نوشت

نـور محـبـت تو به یـونـس حـیـات داد            او را ز دخـمـۀ دلِ مـاهـی نـجـات داد

مـوسـی برای مـعجـزۀ ادعـای خویش            با ذکر یاعلی به زمین زد عصای خویش

داوود اگر صدایِ خوشی دارد از شماست            او ذاکـر بـزرگـتـریـن هیـئتِ خـداست

لـقـمـان نشست محضرتان و فخـیم شد            او پـایِ مـنـبـر سـخـنـانت حـکـیـم شـد

یـعـقـوب با تـوسـلِ بر تو شـفـا گرفت            بر چشم، خاکِ پایِ تو را توتیا گرفت

یـوسف اگر ز چـاهِ حسادت رهیده شد            با یک نخ ازعبایِ تو بیرون کشیده شد

باد صبایِ مُلک سلیمان، شمیـم توست            قـالـیـچـۀ پـرنـدۀ او هـم گـلـیـم تـوسـت

ذکر لبانِ صالح و ادریس یا علی ست            پـیـر طـریـقِ بـنـدگـی أنـبـیا علی ست

آسمان گم گشته سنگی در بیـابان شما            دسـت مهرومه گره خورده به دامان شما

سفره داران ملاحت باهمه شـور افکنی            شـورها دارند بـر سر از نمکدان شما

روح میجوشدزخاک ومرده می آیدبه رقص            بس که می ریزدمسیح ازلعل خندان شما

نی عجب جوشد اگر از دیدۀ خـورشیدآب            گر فتد عکسی در آن از دُرّ دندان شما

گـردن فردوس خم در پیش بذل دستتان            خــازن جنّــت یکی از مستمندان شما

هـستی عالـم بود مشتی زخاک راهتان            ای تمام عالــم هســتی بــه قربان شما

مـی توان با گوشۀ چشمی مسلمـانم کنید           ای سلیمان باهمه حشمت مسلمان شما

موسی عمران قدح نوش شراب نیلتان            عیــسی مـریم شده محتاج درمان شما

پیشتر از بودن خود بــا هـمه زیباییش             بوده جــنّت عـاشق دیـدار سلمان شما

از نـــزول آیــۀ بــرداً ســلامـاً پیــشتـر            بوده صحرای وسـیـع دل گلستان شما

دین به جزمهرشما آل محمّدنیست،نیست            غیرازاین کفراست گویم هرچه درشان شما

کیست«میثم»تاکه دراوصافتـان خواندغزل            ای دوصدجبریل طوطیّ غزلخوان شما

رمزحیات، قبضه شمشیر مرتضاست           هفت آسمانیان،همه تسخیرمرتضاست

قرآن؛زلال آینه، تصویر ناب؛ اوست           هر آیه آیه؛ آیـنـه، تفـسیر مرتضاست

جنات عدن،روضه رضوان، بهشت قرب           در سایه سار شاخهٔ انجیر مرتضاست

این که خدا به دیــدۀ مردم بـزرگ شد           تـأثـیــر جـاودانـۀ تکـبـیـر مرتضاست

صبرش شبیه ضربه خندق ستودنی ست          آری؛ بـقـاء شیعه به تدبیر مرتضاست

سلطان عشق! حضرت والا مقام ها.!

تـسـیـلـم تو، شکـوه تـمــام ســلام هـا

ای مـیــوه رسـیـده بــاغ خـــدا عـلـی           آب و غــذای سـفـره اهـل ولا عـلــی

بدر و حنین و خیبر و خندق که جای خود           تنزیل آیه های علق در حــرا؛ عـلـی

سـّرِ عظیم لیلة الاسـراء؛ عـروج بود           من نـفـْـس ظاهری محمد الی...عـلی

تفسیرناب سورۀ توحید ؛ می شود...           تلخیص درعبارت یک جمله "یا علی"

با نوح و با کلیم و مسیحا و با کـلیـم           هرجا تو دیده میشوی در هرکجاعلی

تو در کـمـال مـطـلق و انسان کـاملی

در مشکلات سخت؛ تو حلّ المسائلی

چیزی شبیه رایحه ای می وزید و رفت          شبها به شانه؛ نان و رطب میکشید و رفت

افـسـوس قـدر و منـزلتش را نداشتند           تا در جوار کوثر خود آرمید و رفت

زهرا همان علی وعلی نیز فاطمه است          شکرخدا فراق به پایان رسید و رفت

گرچه کنار بسترش از مَردها پراست          اما؛دریغ محسن خود را ندید و؛ رفت

مـردی که شـاهـد صدمات مدینه بود           آن روز مُرد و در رمضان شد شهید و رفت

غیر ازعلی به عام امکان مدار نیست

خلقت بـدون اسـم عـلی استوار نیست

ذكر ابوتـراب عجـب مستی آور است          این نام پیرِ میكدۀ حوض كـوثـر است

اصلاً هراس و بـاك نداریم از حساب          محشركلید باغ جنان دست حیــدراست

رحمت به مادرم، كه مرا مجلس تو بُرد          این شوقِ نوكری،اثر شیر مادر است

اول كـسی كه وارد فـردوس می شود          ازصنف نوكران علی دوست، قنبر است

حبـل المتین حیـدریون در پُـل صراط          نخهایِ سبز چـادر زهـرایِ اطهراست

هركس ز غربت حسنش گریه كرده است         خندان ترینِ مردمِ صحرایِ محشراست

فـردا تـمـام اهل زمین تـشـنـه اند و ما          لب هـایـمانِ ز بادۀ آل عبــا؛ تـر است

راهی برای شیعـۀ تو تا بهـشت نیست          «تا كشتی نجات حسینی شناور است»

سینه كـبـودها، چقدر بُـرد كرده اید!!!          باغ بهشتِ سینه زنان با صفاتر است

مانند بـاد می گـذریـم از پـل صـراط           تا رویِ دست فاطمه قنداقِ اصغراست

مــولای ما نمونهٔ دیـگـر نـداشـتـه است          اعجاز خلقت است و برابرنداشته است

وقت طـواف دور حـرم فـکـر می کـنم          این خانه بی دلیل ترک برنداشته است

دیدیم در غـدیـر که دنیـا به جز عـلـی           آیینه ای بـرای پـیـمـبـر نـداشـتـه است

سوگند می خورم که نبی شهرعلم بود           شهری که جزعلی دردیگرنداشته است

طوری ز چارچوب، در قلعه کنده است          انگار قلعه هیچ زمان در نداشته است

یا غیـر لافتی صفتی در خـورش نبود          یا جـبـرِئـیـل واژهٔ بـهـتـر نـداشته است

چون روزروشن است که درجهل گمشده است          هرکس که ختم ناد علی برنداشته است

ایـن شـعـر اسـتـعـاره نــدارد بــرای او         تقصیرمن که نیست برابر نداشته است

عـلـی ای مـیــر پـهـلـوان عــرب!          زیــر تـیـغـت ســر یــلان عــرب

حق که دیــوار کعبه منـشق کـرد           هم تـو را طـفـل دامــن حـق کرد

کعـبـه در ظاهـر ابـتـدای تو بـود           کـوفـه در ظاهـر انتهـای تـو بود

ای در خـیـبـر از تـو کـنـده شـده!          وز تو لات و هـبـل فـکـنـده شـده!

خـصـم شد هـر که کردگارِ تو را          بـوسـه زد تـیـغ ذوالـفـقــار تو را

ای مـنـاجـاتـی شـبـانــه! عــلــی!           ای نـمــاز تو عـاشـقـانــه! عـلی!

آن چـنـانـی که تـیــر، وقت دعـا           کـشـد از پا بـرون طبیب، تـو را

نیـز در وقت سـجـده بر سـر تـو           می زنـد تـیــغ خـصـم کـافــر تـو

شـانـه هـای تــو، آه! قـامـت تــو           آن سـتـون هـای اسـتـقـامـت تــو

بـــار انــدوه عـالـمــی مـی بــرد           دل تو غصه ی جهان می خورد

شب که می شد تو بودی و غم تو           -عـالـم رنـج و راز- عــالــم تــو

تا که پـنـهـان ز خلق زیر گـلـیـم           بـبـری شـــام کــودکـــان یـتــیــم

عـلـی! ای پــرّ و بال هم قفسان!           خود پر از درد و دردمند کسان!

ای درِ شـهـر عـلـم مصـطـفوی!           عَـلَـم سـبـز حـلــم مـرتــضـوی!

ای عـلی! ای تو را هنوز فغـان            در دل چـاه هـای کـوفـه نــهـان

تو ولی، بی زمـان و هـنـگـامی           هم بی آغــاز و هم بی انـجـامی

بـودی و آسـمـان نـبــود هـنــوز           هم زمین، هم زمـان نبود هنـوز

گـر بـه شـوقـت نـیـافـریـد خــدا           از چه کرد این جـهـان پدید خدا

چشم وا کن احد آیینهٔ عبرت شد و رفت           دشمن باخته بر جنگ مسلط شد و رفت

آن که انگیزه اش از جنگ غنیمت باشد           با خبر نیست که طاعت به اطاعت باشد

داد و بـیـداد که در بـطـن طـلا آهن بود           چه بگویـم که غـنـیمت رکب دشمن بود

داد و بیـداد بـرادر که بـرادر تـنـهـاست           جـنـگ را وا مـگـذاریـد پـیمبر تنهاست

یک به یک در ملاء عام و نهانی رفتند           هـمـه دنـبـال فـلانــی و فـلانـی رفـتــنـد

همه رفتند غـمـی نـیـست عـلی می ماند           جای سـالـم به تنش نیست ولی می ماند

مرد؛ مولاست که تا لـحـظـهٔ آخـر مانده           دشمن از کشتن او خسته شده، در مانده

دردل جنگ نه هر خار و خسی می ماند           جگر حـمـزه اگر داشت کسی، می ماند

مرد آن است که سر تا قدمش غرق به خون              آن چنانی که عـلـی از اُحُــد آمد بیرون

می رود قصـهٔ مـا سـوی سرانجام آرام           دفـتـر قـصـه ورق می خورد آرام آرام

میرسد قصه به آن جا که علی دل تنگ است          میفروشد زرهی را که رفیق جنگ است

چه نیازی دگر این مرد به جوشن دارد           وان یکاد از نـفـس فـاطـمـه بر تن دارد

کـوچـه آذیـن شـده در هـمهمه آرام آرام          تـا قـدم رنـجـه کـنـد فـاطـمــه آرام آرام

فـاطـمـه فــاطـمـه بـا رایـحـهٔ گــل آمــد          نـاگـهـان شـعـر حـمـاسـی به تـغـزل آمد

می رود قصهٔ ما سـوی سـرانـجـام آرام           دفـتـر قـصـه ورق می خـورد آرام آرام

میرسد قصه به آن جا که جهان زیبا شد         بـا جـهـاز شـتــران کـوه احـد بـر پا شد

و از آن آیــنـه بـا آیــنـه بـالا مـی رفـت         دست دردست خودش یک تنه بالا می رفت

تا که از غـار حـرا بـعـثـت دیـگــر آرد         پیش چشم همه از دامـنـه بـالا می رفت

تا شـهـادت بـدهـد عـشـق ولی الله است          پله در پـلـه از آن مـاذنـه بـالا می رفت

پیش چـشـم همه دست پـسـر بـنـت اسـد         بـیـن دسـت پـسـر آمـنـه بـالا مـی رفـت

گفت: این بـار به پایان سـفـر می گـویم        " بارهـا گـفـتـه ام و بار دگر می گویم"

رازخلقت همه پنهان شده درعین علی است         کهکشان ها نخی از وصلهٔ نعلین علی است

واژه در واژه شـنـیـدنـد صــدا را امـا..         گـفـتـنـی ها هـمـگـی گفته شد آن جا اما

سوخت درآتش و بر آتش خود دامن زد         آن که فهمید و خودش را به نفهمیدن زد

شهر این بار کمر بسته به انـکــار علی         ریسمان هم گره انـداخـتـه در کار علی

بـگـذاریـد نـگـویـم کـه احـد مـی لــرزد         در ودیوار ازین قصه به خود می لرزد

می نویسم که "شب تار سحر می گردد          یک نفر مانده ازین قوم که بـرمی گردد

تــو بـی ابـــتــدایــی و بـی انـتـهــا             شـبــیــه پــیـــمـبـر شــبــیــه خـــدا

تــو بــالاتــریــن نــقــطــۀ بـاوری             مـعـمـاتــریـن نـقـطـۀ زیــر «بــا»

مـقــرب تـریـن جــلــوۀ لــم یـــلـــد            و لـــم یــــولــد آیــه هـــای خــــدا

تــو آن ســمــت دروازۀ بــــاوری             هـمـان جـا که می خـوانمش ناکجا

مـرا آن طرف هـا اگـر راه نیـست            شـمــا لااقـل ایـن طـرف هـا بــیــا

تو آن خـواهـش سـبــز سـجـاده ای           هــمــان الـتــمــاس شــب انــبـــیــا

تــویــی مــقـــصــد اول و آخـــرم            منـاجــات شـب هــای غــارِ حــرا

بـــیــا بـا پــر و بــال کــروبــیــان           بـزن وصـلـه ایـن گـیــوۀ پــاره را

بزن بـیــل خـود بـر این سـرزمین           بــزن تــا كه بـاشــم درخـت شـمـا

مـن از آبِ چــاهِ شـمــا خــورده ام           کـه حــالا شــدم تــشــنــۀ کــربــلا

خــدای كــرم! ســایــۀ  نـاشـنـاس!           در ایـن كـوچـه هـای بــدون صـدا

چـنـان مـخـلـصـانـه كـرم می كنی           كــه حــتــی نـمـی مــانـدت رَدِّ پــا

تو یـعـنــی هـمــان شـاهِ شهر منی           كه داری قــدم مـی زنــی با گـدا؟!

در این سینـۀ شب كجـا می روی؟           از این جاده ها، دور از چـشـم مـا

به سـمــت مـنـاجــات سـجــاده ات           اگــر مـی روی الـتــــمــاس دعـــا

***********

تو بـاران تـرینی و ما خـشـكـسـال           رسـیــده تـریـنــی و مـا كـالِ كـال

تـــو مــانــنـــد آبــی ولــی آب تــر           تـو مـثــل طـلایــی ولـی نــاب تــر

اگــر تـو صـعــودی، فـرودیـم مــا            اگــر تــو نـبــودی، نــبــودیــم مــا

تـو نــورِ خـودی، آفـتــابِ خـودی             مــســلــمـان دیـن كــتــاب خــودی

تـو اســرار لـب هـای پـیـغـمـبـری            قـسـم هـای شـب هـای پـیـغـمـبری

تو سـیـبـی تو مـیـل شب جمعه ای            دعــای كــمــیـل شـب جـمـعــه ای

مـسـیـحـای مَـسـحِ یـتـیـمـان تـویی             مـحـاسـن سـپـیـد كـریـمـان تـویـی

تو نوری و هر صبح خـورشیدمی            تـو اخـلاص آیــات تــوحــیــدمــی

تو شصت و سـه دفعه بهارم شدی            نــهــالـت شــدم بــاغــدارم شـــدی

هـمـیـشـه درِ خـانــه ات بــاز بــود           تـنــورت هـمـیـشـه نـمـك ساز بود

تو بودی كه شب ها سـحـر داشـتند           یـتــیــمــان كــوفـه پــدر داشـتــنــد

پُـــراز نــوری و آفـتــابــی عـلــی            ســــلام بــدون جــوابـــی عـــلـــی

نگـاهت شبـی خـواب راحت نـكرد           و یك شب لـبت اسـتـراحـت نـكـرد

تو رفـتـی و حـالا در این روزهــا            ورق مـی زنـم خــاطــرات تــو را

هـمــان روزهـایــی كـه تنهـا شدی            شـكـسـتـه ترین مــرد دنـیــا شـدی

همان جا تو را خون جگر كرده اند            بـتـول تـو را بـی پـسـر كـرده انــد

تــو بـالایـی و در كـفِ پـسـت هـا             زدنــد آفـتــاب تــو را دســت هــا

هر كجا پـای نهی میـوۀ لب می روید           بوسه برپای تو ای دوست عجب می روید

همه اسباب به یك كُن فَیَكونت بسته است          اصلاً انگار ز فكر تو سبب می روید

چیست درخاك نجف ای دُر یکتا كه هنوز         هر درختی كه بكارند رطب می روید

در شـب زلـف تو اُمّـیـد نـجـاتی دارم          شـعـلـۀ طور اساساً دل شب می روید

به سمرقند چه حاجت كه ثمر شكّر هست         در نجف نیشكر از نهر رجب می روید

خاندانت همه از خُرد و كلان در كارند         شجره نامه ات انگار ز رب می روید

شب میلاد تو حتی منِ عـاصـی شـادم         خاراین بادیه در فصل طرب می روید

عـاشـقان تو ندارند كرامت جز مرگ          بر لب آب حــیــات تـو ادب می روید

سر برآورده غمت از دلِ سلمان چون تاك         گویی از مملكت فارس، عرب می روید

تو طلب كار منی جلب مرا زود بگیر

نكنم هیـچ فـراری، تو بیا زود بـگـیـر

هــر صفا با عـلـی صـفــا دارد              هــر كـسـی با عـلـی خــدا دارد

روی قـلـب سـتـاره بـنـویـسـیــد              مـثــل آقــای مــا كـجــا دارد؟!

چـه كـســی جـز امـام اول مــا              پـسـرش شـهـر كـربــلا دارد؟!

وقت معراج جز علی چه كسی              جـا بـه دوش فـرشته ها دارد؟!

یـا كـدامـیـن بــزرگ در دنـیــا              دور خـود ایـن قـدر گدا دارد؟!

عـشـق اگر عشق هم بُـوَد تـنها             بــــا ولای عــلــی بــهــــا دارد

آیــت والــــی الـــولــی مـــددی

صـد و ده بـار یا عـلــی مــددی

صــاحب رودخــانــه ی كـوثــر             دست پــرورده اش بُــوَد بـــوذر

آن امــامی كه در زمــان نـمــاز             می دهت در ركــوع انـگـشـتـر

آن كه در لا به لای جنگ اُحُـد              بـا نـود زخــم می كـنـد مـحـشر

آن بـزرگی كه كــار كـوچـك او             كـنـدن چــهــار چــوبـۀ خـیـبــر

آن دلـیـری كه عَــبُــدوَدهــا را              با یكی ضربـه می كنـد بی سـر

ذكــر هر پـهـلـوان به میدان ها             اســد الله یـــا عـــلـــی حـــیـــدر

دافــــع سـیــئـاتــمــان حـــیــــدر

عــجّــلوا بـالـصـلاتـمـان حـیــدر 

كـاش می شد خـطـابـمـان بـكـند             قـوره ایم، او شـرابـمان بـكـنـد

كــاش مـی شـد ابـوتراب جهان              زیــر پـایـش تـرابـمــان بـكـنــد

تــو دعـا كــن نـیـاید آن روزی              كه بـخـواهـد جـوابـمــان بـكـنـد

مــا گـنــاه كــبـــیــره ایــم آقــا               كــاش آقــا ثــوابــمــان بــكــنـد

مــا گــروه دعــای نــا مـقـبـول             شایــد او مـسـتـجـابـمــان بـكـنـد

كاش می شد كه خـون ما ریزد             در ره عـشـق آبــمــآان بـكــنــد

ای خــدا ای مـسـبـب الاسـبـاب

کـن فـدایـم بـه راه ایـن اربــاب

ای وجــود تـو بــركـت عــالــم              ای مـنـا؛ ای صـفا و ای زمـزم

افـــتـــخـــار عــشــیــرۀ حــــوّا              ایــلـــیــــای قـــبـــیـــلــه ی آدم

ذكــر نــام تــو را خــدای وَدود              می نـویـسـد بـه حـلـقــۀ خــاتــم

بــر بـلـنــد سـتــیــغ عــاشــورا              زده عـبـاسـتـان فـقــط پــرچــم

كــاش می شد مـرا نـگـهـداری              مـثـل مـقـداد و قـنـبـر و مـیـثـم

عــارفم یـا عــلــی مــدد گــویم

ذكــرتــان تـا الـی الابـد گـویـم

اوصـاف تـو از ابـتـدا تـا انـتـهـا نــور           آیـیـنـه ای آیـیـنـه ای سر تـا به پا نـور

آیـیـنـه ای و خـلـق حـیـران صـفـاتـت           تـابـیـده بر جـان تـو از ذات خـدا نـور

چشمی که توفیق تماشای تو را داشت           جسم تو را جان دیده و جان تو را نور

در حـلقـۀ عشاق تو ای صبح صادق!           برهرلبی گل کرده «یا قدوس»«یا نور»

قرآن وصفت سوره سوره با شکوه است           فرقان؛نباء؛یوسف؛قیامت؛هل اتی؛نور

از کعبه تا مسجد مسیر روشن توست           از آسـمـان تا آسـمـان از نـور تـا نـور

خورشیدی و بر شانۀ خـورشیـد رفتی           فریاد می زد آسمان:«نورٌ علی نور»

تـو بـوتـراب و هـمـسـر تـو مـادر آب           اصل شما، وصل شما، نسل شما نـور

پـایـان کـار دشـمـنـان تـوست بـا نــار           آغــاز راه دوسـتــان تـوسـت بـا نــور

درمدح تو چشم غزل روشن که دیده است           وصف تو را از ابـتـدا تـا انـتـهـا نــور

مرا به عـالـم زر بـود با تو این میـثـاق            كه باشم از همه عالم فقط تو را مشتاق

هـنـوز خـلـق نـگـردیـده بود آب و گـلم            كه در حـریـم دلـم بر تو سـاختند رواق

ز بس به روی تو عاشق شدم نمی دانم            ز شوق وصل مرا می كشند یا به فراق

به شـوق آن كه بیایی به دیدنم دم مرگ            در انتظار اجـل سخت طاقـتم شده طاق

به نـامـهٔ گـنـهـم خـط قـرمـزی بـكـشیـد            كه بُرد مهر عـلـی در بهشتم از ارفـاق

ز دست دشـمـنـت ار آب سـرد بـستـانم            هـمـاره بـاد حـمـیـم جـهـنـمـم بـه مـذاق

ولایت تـو از آن در دلـم ولادت یـافـت            كه مُهر مِهر تو را مادرم گرفت صداق

اگـر ز مـهـر تـو غـفـلـت كـنـنـد اولادم            كنم به نـالـه و نـفـرین تمامشان را عاق

تو دست و چشم و زبان خدایی ای مولا!            خـدا گواست كه نبود به گفته ام اغـراق

هزاربوسه به شمشیر و دست و بازویت            كه شیرخوانده تو را قادر علی الاطلاق

هـنـوز شـیـر نـنـوشیـده چـشـم نگـشوده            به یك تـكـان تو بگسست رشـتـهٔ قـنداق

شنـیـده ام كه جـهـان را طلاق دادی تو            چگونه عقد نكردی و دادی اش سه طلاق

به دشمنـان تو این كـمتـرین عـذاب بود            كه با حـمـیـم جـهـنـم كـنـنـد اسـتـنـشـاق

گـدای كـوی توام یا عـلــی نگــاهـم كن            به دست بذل نمودی، ز چـشم كن انفاق

از آن تخـلص خود را نهاده ام "میـثـم"            كه اشتیاق توام بوده است سبك و سیاق

جز در فضای سجده و سر، پر نداشتی           یكـبـار هم به بـالـش پر، سـر نـداشتی

آری! تو در مـقـام فـنـا نیـز از خودت          جــز انـتـظـار فـتـح مـكــرر نـداشـتـی

مشـتـاق یــاری انـد تو را آسـمـانـیـان           بــاور نـمـی كـنیم كه یــاور نـداشـتـی

با من بگو كـدام فـرشـتـه طلـوع كـرد          كز بـاده اش هر آیـنـه سـاغـر نداشتی

با من بگـو كـدام پیـمـبـر كتاب داشت          یا خواند حـكـمـتی و تو از بر نداشتی!

طوری گرفت هُرم تو دست عقـیل را          انـگــار غـیــر عــدل بـرادر نـداشـتی

آن شب كـنـار سـفـرۀ افـطـارِ دخترت          جـز شـوق لحـظـه‌هـای مقـدر نداشتی

ای زخـمـی تـبـار نـمـك نـاشـنـاس ها          غیر از نمك ز سفره چرا؛بـر نـداشتی

ای دل خجل مباش كه ابیات درخوری          در مـدح آن حـقـیـقـت بـرتـر نـداشـتی

تو پی به راز سورۀ كـوثــر نبرده ای          تـو غــیـر چـنـد واژۀ ابـتـر نـداشـتــی